Η ρομαντική... διασταύρωση του μη ανεξάρτητου και χαμένου στην "μεγαλούπολη των βασάνων" ΠΑΟΚ

Μπορεί να με χαρακτηρίσετε ρομαντικό, αφελή...μαλάκα. Πείτε με όπως θέλετε, εγώ είμαι απλά ΠΑΟΚ!

Ας ξεκινήσω λοιπόν την ιστορία μου, που δεν είναι τίποτα άλλο από μία απλή καθμερινή στιίγμή:


Χθες το μεσημέρι βρέθηκα σε μία διασταύρωση. Σε ελληνική διασταύρωση…!

Αυτοκίνητα, θόρυβος, καυσαέριο, κόρνες… πανικός! Δίπλα μου ξαφνικά πέρασε μία κοπέλα. Η κοπέλα αυτή είχε πρόβλημα όρασης, δεν έβλεπε και προσπαθούσε αδίκως να περάσει αυτήν την καταραμένη διασταύρωση.

Την έπιασα από το μπράτσο και την βοήθησα. Αυτή την χαώδης διασταύρωση δεν την περνούσα εγώ που έβλεπα… όχι αυτή. Απειλή για την ζωή μας… Και για την κοπέλα: Γολγοθάς.

«Καλά μία διασταύρωση ανθρώπινη δεν μπορούσαν να κάνουν αναρωτήθηκα…» Θυμήθηκα που στο Άμστερνταμ βγάζουν ήχο τα φανάρια, για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι που έχουν πρόβλημα όρασης πότε να περνούν .

"Εδώ εμείς που βλέπουμε μία χαρά δεν ξέρουμε αν είναι πράσινο ή κόκκινο", σκέφτηκα…"Και μετά θέλω οι υπεύθυνοι του αυτού του κράτος να βρουν λύση στον ΠΑΟΚ;",

Και ξέρετε καμία φορά το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια , διότι αμέσως μετά είπα από μέσα μου: «Πόσο αφελής είμαι τελικά που ζητάω λύτρωση για τον ΠΑΟΚ αντί να ζητάω βοήθεια για βελτίωση της ζωής μας και να τρέχω για ανθρώπους όπως η κοπέλα δίπλα μου…;»

Μετά όμως σκέφτηκα καλύτερα. Ήρθαν εικόνες από το ποδόσφαιρο της χώρας μου. Το ποδόσφαιρο δεν διέφερε σε τίποτα από αυτήν την διασταύρωση: Φασαρίες, φωνές, διαμαρτυρίες, άνθρωποι έτοιμοι να σε… πατήσουν. Και ο ΠΑΟΚ εκεί μόνος του σε μία γωνία του πεζοδρομίου, τυφλός, ανήμπορος να περάσει από την διασταύρωση του ελληνικού ποδοσφαίρου έμενε στάσιμος.

Ο ΠΑΟΚ δεν θέλει όμως το δυνατό χέρι που θα τον πιάσει και θα τον περάσει από την διασταύρωση. Γιατί και εγώ την κοπέλα την βοήθησα να περάσει απέναντι στον δρόμο, αλλά στην συνέχεια δεν ξέρω που πήγε. Το πιο πιθανόν μάλιστα, είναι αύριο να είναι πάλι εκεί, δίπλα στο φανάρι και να προσπαθεί ξανά να περάσει απέναντι…

Ο ΠΑΟΚ πρέπει να ξεφύγει εντελώς από την νοοτροπία της «κακοτεχνίας» του ελληνικού ποδοσφαίρου, να λειτουργήσει ως ανεξάρτητο όργανο, και όχι να συνακολουθήσει όλους τους άλλους. Ας το κάνει αυτό και θα έχει κέρδος.

Ας το κάνει αυτό και ας παίζει και στην Δ’. Ας γίνει παραδείγματος χάρη η Μπιλμπάο της Ελλάδας (παράδειγμα φέρνω δεν σημαίνει ότι προτείνω ακριβώς αυτό).

Αυτή μπορεί να είναι η λύτρωση. Η μαγκιά…

Διότι η κοπέλα που συνάντησα χθες δεν χρειάζεται να «ελπίζει» σε ένα τυχαίο χέρι βοήθειας. Αλλά να καταφέρει να γίνει ανεξάρτητη, τολμηρή, να αποφασίσει ότι πρέπει να επιζήσει μέσα σε αυτόν τον κόσμο που αδιαφορεί για αυτή και ότι χρειάζεται δύναμη ψυχής για να αντεπεξέλθει, για να μπορεί να επιζήσει σε αυτόν τον άβολο για αυτήν κόσμο χωρίς να περιμένει έναν τυχαίο περαστικό να την βοηθήσει προς στιγμης...

Διότι ο ΠΑΟΚ δεν πρέπει να είναι απλά μία εταιρία. Διότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία ποδοσφαιρική ομάδα. Πρέπει να είναι η αντίσταση , το θέλω, το κατηγορώ, το απαιτώ ενός ολόκληρου λαού που νοιώθει και έιναι από πάντα αδικημένος...

Γιατί ο ΠΑΟΚ πρέπει να γίνει αυτό το «κάτι» που θα μπορεί να αφυπνίσει και να διώξει όλους τους υπεύθυνους σε αυτήν την χώρα.

Αυτούς που το μόνο που τους νοιάζει, είναι να στηρίζουν και να βοηθούν τους μεγαλο-καρχαρίες και μεγαλο-επιχειρηματίες και δεν είνα ικανοί, όχι να χτίσουν ένα ολόκληρο οικοδόμημα σωστά οργανωμένο, αλλά ειναι ανίκανοι και δεν έχουν ενδιαφερθεί ποτέ, να φτιάξουν, ούτε καν ανθρώπινα, βατά πεζοδρόμια,!